De Busch, de Busch so dicht hier,
so warm de gröne Nacht;
de FlämmstiernGlühwürmchen, de geew’ Licht hier
mihr, as wi bruken, sacht.

Dat Männken sik to Wiefken
un Mund to Mund sik finnt,
mien Arm sik üm dien Liefken,
dien üm mien Hals sik winnt.

Nu sett di to üns her eens
in ’t MossMoos, Fru Nachtigall,
nu kumm un sing üns vör eens
dien Hochtietsleeder mal! -