Ik bölkt luuthals. Dunn schreech he: »Jung,
schrie driest to, du schast blarren!
Unglück hadd stets ’ne scharpe Tung,
un de pedd’t Poch’ de quarren.

So heet, as ik di dat upfüll,
bruukst du ’t jo nich to äten;
wenn sik dien Tung verbrennen schüll,
möst du di ’t sülst bimäten!«

»Min Puckel«, schrech ’k, »möt gäl un grön,
min leew Herr Bårs, all wäsen!«
Dunn säd he: »Unwennt Arbeit, Sœhn,
dat ’s ümmer so, bringt Quesen.

Süh, Moltspriet hüürt to Suerkohl,
sonn Sœch, mien Sœhn, sonn Farken –
ful Lüd kam’ uppen güllen Stohl,
dat warst nu sacht di marken!«