Ik schnöw un speech; man he höll fast,
gråd as mit iesern Klammern,
un röp dorto: »Sonn Amt, sonn Last –
een Düwel ’s œwer ’n annern!

Ween allto neech an ’n Gråben führt,
is oft all rinner schåten –
un ween de Koh to eegen hüürt,
möt s’ ok an ’n Schwanz anfåten!

Man nich so ängstlich, dreich di ründ,
dat geiht di nich an ’t Läben;
süh, Murrjan was ’n steenolt Hund
un müss sik doch noch gäben.

Sonn Pott, sonn Stülp, sonn Bom, sonn Block,
sonn Wor, mien Sœhn, sonn Drüttel!
Dat Hemd is neger as de Rock –
nu treck eens af dien’n Kittel!«

Un as ick dunn verspräken deer,
wat ik nu bätern wull mi,
dor langt he flink den Tågel her
un slög för blind un dull mi.

»Süh, Wür, min Sœhn, de sünd nich dür,
dat künn mi doch belur’n;
verspräken don de Edellür,
man hollen don de Bur’n!«