Na, nåst steidelt œwer Enn sik
boltengråd he, schlög för dull,
man de Jung höll mit de Hänn’n sik
as ’ne Klatt an Håmelwull.

Nåsten schnöw de Voss un buckt he,
as hadd he vörhen man spåßt,
man de Jung, nich ruckt un muckt he,
as sonn Twäl so höll he fast.

Na, toletzt dunn rönnt dat Fåhlen
as sonn Vullblot in de Båhn,
rein as hadd een gläuhnig Kåhlen
achter ünner ’n Schwanz em dån.

Rœwer güng dat œwer ’n Gråben,
œwer ’t Rick un dörch ’e Bäk –
un de Jung, een möt dat låben,
de seet fast, gråd as sonn Täk.

Oewerst gråd in ’t dullste Rönnen
baff! Dor stünn min Voss, un baff!
Los leet dunn de Jung sien Hänn’n
un koppheister schöt he raf.

Ik dunn ran: Hest ok wat bråken –
felst di ok toschannen wat?
Nee, lacht he dunn, Poch un Schnåken!
Våder, nee, wu schön güng dat!