Gistern – hento teihn so, Nåhwer,
bi Klock elben so rüm, vör Disch –
wull ik ran eens an mien’n Håwer
un dat Mankkuurn bi de Wisch.

Kümmt mien Jung dor sacht ansläken,
un he würr mi nich gewohr, -
ik hadd achter ’n Bom mi stäken –
ih, denk ik, wat deit he dor?

Sacht schleek he sik an dat Fåhlen
in de Koppel, an dat blesst,
un – mi schall de Schinner hålen! –
een - twee - dree – is rup he west.

Na, de Voss – tweejohrig würr he
un is ’n heel kaptåles Pierd –
ierst dor stünn bomstill un schüdd he
sik, as hadd he sick verfihrt.