Üns Appelbom is witt un rot,
dat een’n dat Hart sick freucht;
he hett in mennig Johr so got
un vull un schön nich bleucht.
Mien Vader hett noch plant em hier;
Gott’s Lohn den Ollen in de Ier
för den schön’n Gravensteiner!
Meenst du dat ok nich, Heiner?

Mattini sünd dat sößtig Johr,
dor hadd de Oll em plant;
ik was sonn Schlœks as du dunn grår
un güng em driest to Hand.
As he de ierste Bleut dunn kreech
un nåsten sin ierst Appel drööch –
dat was sonn Freud för ’n Ollen,
as wier de Appel gollen.