Nich lang, dor drööch he schäpelwies,
dor drööch he Johr för Johr;
dunn sneed ik ut de geilen Ries’
un nehm de Rupen wohr;
to rechte Tiet ’ne Windmœhl bünn ’k
fast in sien Kron em för de Lünk –
man för de Wesp ehr Schåden
wier ni nich recht to råden.

As nåst de Hans Franzos ankeem,
güng ’t Elenn œwerall;
dor keem de Marrudür un nehm
de Pier üns uten Stall
un schlacht ünsʼ Köh un Schåp un Schwien
un dreicht eens üm dat Mien un Dien,
un wen dat nich wull drägen –
den hauchten s’ baff vör ’n Brägen.

Dor würr wi mit de Kratzböst stråkt
un würr de Dun üns plückt,
utströöpten s’ spinterfåselnåkt
un schröppt üns as verrückt;
wat gåhn künn, dat müsst mit ehr gåhn,
üns Gravensteiner leten s’ ståhn –
man dat nich to vergäten,
as se de Appels freten.