Denn fött de Möhm di an de Been
un hängt sik an di as’n Steen
un treckt di inne Gründ;
wu du ok ampelst, wat du hüppst
un üm di sleihst un stöttst un grippst,
fast höllt se, fast – bet du versüppst,
as vör di väl all sünd.

Keen Unglück slöppt; un wenn’t geschüht,
wen weet, wat denn gråd wen dat süht
un löppt noch flink nooch ran;
Wen weet, wat, wenn di dat mallüürt,
üns’ Herrgott wen vörbi dor führt,
de dien Geschriecht un Krieschen hüürt
un helpen will un kann.

Nåst steiht dien Vader dor un stœhnt,
nåst sitt dien Moder dor un weent
ehr blödig, blödig Tran,
wat se so wat afläwen möt,
wat du sonn gallenbitter Leed –
wu bitterbös, üns’ Herrgott weet ’t –
di hest un ehr andån.