Gråd as vun de Gerechten een,
de to Gotts Disch herkümmt
un för sin egen Seelennot
den Wien, dat Brot, –
nich vör de Minschen nimmt.

Gråd so as een, de sik verspreckt:
wat an mi is, dat do ’k; -
ik gåh mien’n Wech in Gottes Nåm,
ob Wulken kåmʼ, –
un de denn höllt dat ok.