Dat is, as ob de Häben lacht,
so blank kümmt dor de Sünn;
as ob se in ehr Sünndachsståt
nu up de Stråt
un vör ehr Husdör stünn.

So ihrbor sticht se dor nu rup,
as wull s’ to Kirch hento;
as hadd se ehr Gesangbok mit, –
de güllen Schnitt,
de lücht un blänkert so.

So freudig geiht s’ un doch so iernst,
as hadd se gistern bicht; –
so still un wohrhaft in sick kihrt,
as een, de ’t wiert,
dat he Vergäwung kricht.