Dat was Hilligåbend, was Kinnjees;
de Storm, de huult so dull,
gråd as sonn hungrig Wulf so bös,
so iewrig fohrt he dörch ’e Schnees,
as ob he Muurd un Dotschlach blös
un allens fräten wull.

Dat knallt, as wier dor grot Driefjacht,
de Forst dörch œwerall;
dat was ’ne gor to böse Nacht,
de Frost, de har sonn grausåm Macht,
de stiefsten Böm, wän har dat dacht,
de basten mit sonn Knall.

Man in dat oll lütt Jägerhus
har nüms nich dorup acht.
Ruhklas hett klingt! Ruhklas hett klingt!
Dat rönnt un hüppt un danzt un springt,
hallot, juucht, kriescht un lacht un singt
den Storm still, warm de Nacht.

Dannböming dat stünn still un schön,
as Altorlichter ståhn,
so hell un blank un frisch un grön,
as ob de Sommersünn dor scheen,
de Vågel Nachtigall dor keem
un füng dor an to schlån.