Nicks fählt dor, wat dor an sik hüürt,
nich Knarr, Flöt un Trumpet,
Popp, Klœterbüss un Stäkenpierd,
de Wåch nich, wo de Popp in führt,
Nœtknacker, Trummel, Pött un Büürd,
nich Såbel un Muskeet.

Dannbömeken, wat büst du riek –
wat deist ehr all to got!
Nich Fibel fählt, nich Bibel, kiek,
för Hans un un för Mariek;
för Krischan un de kruskoppt Fiek
de Tågel nich un Ror.

De Holtwohr streek sien schwarten Boort
un stråkt sien schmuck lütt Fru:
»Mien Wihnachtsbom hett sien Oort,
dor hett uns Herrgott nicks an spoort –
mien Wihnachtsbom«, säd he, »nich wohr?
oll Ollsching, dat büst du!«

Dunn keek se rupper nå ehr’n Mann,
ehr Ooch dat wür so grot,
dat wür ehr vull bet an den Rand,
löp œwer up ehr sieden Band,
se säd keen Wuurt, sien ruge Hand
de drückt un küsst se blot. – –