De Månd verkrüppt sik in de Dåk;
dat lecht dwass vör den Eekenkamp
so witt sik dål all up de Bråk,
un rusig is dat, kolt un damp.

Mien Knœwel sünd benaut un klamm;
dat blåst scharp up de åpen Rüm,
dål föllt mi Stål un Steen un Schwamm,
un stief un dof sünd mi de Düm’.

Dor achter, wo de Häben kimmt,u
up de nåkt Heidbarg dor de Schien –
wat dor up eens so glummt un glimmt,
dat kann doch nich de Sünn all sin?

Wech is ’t! Nu treckt dat gnäterswart
herupper, as würr ’t wedder Nacht;
nee, wo dat Wäder eenmal narrt, –
wen hadd nu woll an Schnee noch dacht!