Un wenn nå dat oll got Recht dat güng,
wat de oll got Tiet se nennt,
wo dat Amt sik noch de Hexen füng,
denn har ik lang all brennt.

Un kåm ik wo een Dör vörbi,
denn schellt mi Olt un Jung;
mit Steen dor schmieten de Gören nå mi
un steeken ut de Tung.

Hür! Wo de Meihers un Binners schimp’,
wat ik hier Ohren läs, -
un ik heff noch nüms keen Hor nich krümmt,
un ik meen mit nüms dat bös!

Mi steiht dat Hart, mien Blot dat früst,
mi grääst dat in mien Seel,
as ob ik mi sülfst verfluchen müsst,
as har ’k an Gott keen Deel.

Ik weet, dat möt wo schräben ståhn,
von ’ne Witfru ward ’t vertellt,
de is ok Ohren sammeln gåhn
up sonn grot Weitenfeld;

Dunn is de Herr von ’t Feld dor kåm’,
de seech ehr an ehr Not,
de hett se in sien Hus upnåhm’ -
un dunn wür allens got.