Se sech’, wat ik von de Tåters stamm;
se har’n achter ’n Tun mi funnen
vör sösstig Johr bi den Knüppeldamm
to Nacht in de Niejohrsstunn.

Weck sech, ik heff in Lief keen Hart,
un weck, ik heff keen Seel:
Mien Hor, dat is so gnäterschwart,
un mien Hut so ruuch un gäl.

All sech se, dat mien Håsenschoort,
de hett mi Satan küsst,
un mien Pierdfot måkt dat åpenbor,
wat ’ne Hex ik wäsen müsst.

Un geiht in Hus un Hoff dat schlicht,
denn wier Schwart Ilsch nich wiet:
Un wo een Kind de Bräunhoost kricht,
dat böd Schwart Ilsch de Titt.