De een friecht sik ’n Dråken,
sonn dœmlich SchuchtelSchlampe ran,
de nich mal Grütt kann kåken,
keen Koh nich melken kann;
ehr Kätels stött s’ un SchåpensTiegel, Pfannen,
ehr Pött schmitt se intwei,
verbrennt ehr iesern Gråpens
un frett un drinkt för drei;

Mein Jes’, wat ’s dat för ’n Bullern!
Mein Gott nee jå, wat ’n Wief!
Ehr Oll, de treckt sien Schullern
un höllt sien Uhren stief;
he löppt in ’n Acker rümmer;
»Nee ik verdrœch dat schlicht,
dat trööst mi man noch ümmer,
dat se keen Kinner kricht!«

Den annern sien lett döpen,
all Johr siet elben Johr -
dat is jå to’m Versöpen,
to’m TelgenErhängen (Telg: Ast) is ’t, nich wohr?
He œwerst säd bi dat Ägen
to sien Feldnåber: » Fründ,
dat ’s noch ’n Glück von wägen,
dat dat keen Twääschens sünd!«