Dor hett sik wän de Knåken,
as ut dat Fack he schöt,
to Matsch un Maus terbråken -
he brök sik beid sien Föt;
doch weet he sik to fåten
»Dat ik nich fuurts dat Knick
mi up ’e Städ afschåten,
dat is een wohres Glück!«

Noch een, de har ’n Jungen,
de stöhl un schulenloepschwänzte die Schule;
de wier in ’t Wåter sprungen
bi ’t Schwemmen un versöp.
De Oll is ganz bedråpen,
doch fött he sik un röppt:
»jå, wier he nich versåpen,
se har’n em sacht noch köppt!«