so flink, as wull de Swœlk se nå dat don,
as wenn sülfst sonn Oort von Nachtswœlk wier.
Se hett dat Riek nu båben noch för sik,
denn dat ’s noch nich de Ul ehr eegen Tiet,
dat wohrt noch ’n bäten, ihr de ruter kümmt
ut ’n Klockenstauhl, wo de grot Bädklock hängt.

Dörpin ried nu de Häkers porwies all;
de Pierd ehr Iesen klœtern uppen Damm,
un hen un wedder funkt dat von de Höf ehr,
wo uppen scharpen Steen dat Iesen anschlööch.
so langsåm kåm se|ran un Schritt för Schritt,
een hüürt dat gliek ehr an, wo mör sei sünd,
wo nödig ehr nu deit ehr Stall un Rüm,
Heu in ehr Röp un Håber in ehr Krüff
un för ehr schunnen Knåken Rauh un Streu.
Vörhäker ritt vörup, fläut vör sik hen
un denkt, wenn wi uns morgen man orrich rögen
un de Inspekter noch twee Håkens tostellt,
denn helpt sik orrich dat vör morrn Nacht noch;
denn is de Dreesch bet an de Woold sacht wennt;
wenn de oll Lehm man nich so stief dor wier! -
Dat is ’ne Schinnerie för Minsch un Veh.
Sien Been de bummeln lang dål an sien Voss,
un de oll Voss, de höllt sien Kopp vördål,
as ob he sik besinnen künn un ded,
as har he bäder Dåch vör dissen sehn,
de schönen Dåch noch von den Junker her,
wo Trens un Stang em noch de Junker reet,