Dat is, as tröck sik nu dat Dörp voneen,
as ob de Timmers all nu grötter würrn.
De Schatten krüppt nu, dick un lang un schwart,
dwass œwer ’n Damm hen, wo de Kåtens ståhn;
man båben is de Luft so rein un klor.
Süh! Dor lücht all ’n Stiern un blitzt, as Licht
to|tau Nachttiet blänkert dörch ’ne Lukenritz.
De Sünn de is nu fuurt. Een hellicht Striep
licht œwer ’n Woold noch, |gråd as gläuhend Iesen,
dat vör den Håmer uppen Amboss kümmt, –
dor uppen Torm de Håhn schient noch dorvon.
still steiht Hans Ådebor dor up sien Nest;
sien een Been tröck he up, sien Kopp hett he
deep achterœwer lecht, sien Schnåbel höllt
he nå de Wind, as har he för de Nacht
sik pråt all måkt. De Lünkens dor in ’n Bom,
de krœkeln sik un zaustern sik nich mihr
üm ’n besten Platz dor båben ’t Lof,
måken sonn Randål nich mihr, as weck Lüd don,
wenn s’ nå ehr Recht schrien un grot Unrecht heff.
de heff sik nu verdrågen un sünd still
un heff ehr Köpp all ünner ehr lütt Flünken.
un dat is got, denn süss keem sacht de Katt,
de in de åpen Stalldör sitt un spinnt,
woll as Landrieder odder Amtsverwalter
noch mit ehr scharp un duwwelt Knieptang mank se
un hålt ehr Bruchgeld af sik un ehr Spottel. -
All dat, wat Vågel heit, dat söcht sien Rauh,
man dörch de Drift hen schütt de Fleddermus