wo ’t œwer Rick un Gråben vörwarts güng
dwass œwer ’n Dreesch mit Prinz un oll Dian
un mit Kuntess, de dree flink Windhunn’ noch,
bet de oll Hås sien letzte Puust hergeef,
as se dat drüdd Mål vör dat Holt em råmelt
un Prinz tosprung, tobeet un up em nehm.
Oll Prinz, de drööch ’n sülwern Halsband dunn,
dat har dat gnädig Frölen üm em bunnen –
an de har Prinz sik ümmer leidig andån –
un dor ded he so stur un vörnähm mit,
gråd so as de dull Junker mit sien Wåpen.
Man Prinzen güng dat nåst noch gor to schlicht;
keen Hund is nägen Johr dull, de nich eens anlöppt.
Hensläken wier he nå den Buern sien Hörd
un har dor sössteihn Schåp toSchann’ bäten.
Dat wier dat ierst Mål nich, wat sonn Oort Stückschen
up eegen Hand vör Däu un Dach he utricht.
Dunn keem streng Order von den ollen Herrn,
de läf dunn noch un de, de ded ’n Insehn -
at har to gluupsch doch stött em an sien Büdel.
Dunn kunn nich Junker em, nich Frölen redden,
dunn kreech de Jäger Prinzen an ’n Strick
un bünn em af sien blank oll sülwern Halsband
un nehm em mit sik nå dat Margellock
un schöt åhn eenzigst Gnåd em vör den Brägen.

Je jå, de Voss besinnt sik dor noch up,
de weet dat all noch, as ob dat gistern wier.
Dat ’s lang all her, dat ’s gor to lang all her,
dor ’s nu all sacht ’n half Stiech Johr up hengåhn,