De En frigt sick ’n Draken,
Sonn daemlich Schuchtel ’ran,
De nich mal Grütt kann kaken,
Ken Ko nich melken kann;
Er Ketels stött s’ un Schapens,
Er Pött smitt se intwei,
Vebrennt er isen Grapens
Un frett un drinkt foer drei;

Mein Jes, wat ’s dat foer ’n Bullern!
Mein Gott ne ja, wat ’n Wiw!
Er Oll de treckt sin Schullern
Un höllt sin Uren stiw;
He löppt in ’n Acke ’rümme:
– Ne, ick vedroeg dat slicht –
Dat troest mi man noch ümme,
Dat se ken Kinne kriggt! -

Den Annen sin lett doepen,
All Joar sit elben Joar, –
Dat is jo tüm Vesoepen,
Tüm Telgen is ’t, nich woar?
He aewest sär bi ’t Egen
To sin Feldnawe: - Fründ,
Dat ’s noch ’n Glück vun wegen,
Dat dat ken Twäschens sünd!