Doa hett sick wen de Knaken,
As ut dat Fack he schoet,
To Matsch un Maus tebraken –
He broek sick beir sin Foet;
Doch wet he sick to faten:
Dat ick nich furtst dat Knick
Mi uppe Ster awschaten,
Dat is en woares Glück! -

Noch En de harr ’n Jungen,
De stoel un schulenloep;
De wir in ’t Wate sprungen
Bi ’t Swemmen un vesoep.
De Oll is ganz bidrapen,
Doch fött he sick un röppt:
- Je, wir he nich vesapen,
Se harr’n em sacht noch köppt! -