Nich lang, doa droeg he schepelwis’, Doa droeg he Joar foer Joar; Dunn sner ick ut de geilen Ris’ Un nem de Rupen woar; To rechte Tit ’ne Windmael bünn ’k Fast in sin Kron em foer de Lünk, – Man foer de Wasp er Scharen Wir ni nich recht to raren. As nast de Hans Franzos ankem, Güng ’t Elenn aeweall; Doa kem de Marrudür un nem De Pir üns uten Stall Un slacht üns Käu un Schap un Swin Un dreigt ens üm dat Min un Din, Un wen dat nich wull drägen – Den haugten s’ baff voer ’n Bregen. Doa würr wi mit de Kratzböst strakt Un würr de Dun üns plückt, Utstroepten s’ splintefaselnakt Un schröppt üns as verückt; Wat gan künn, dat müßt mit er gan, Uens Gravensteine leten s’ stan, ... Man dat nich to vegeten, As se de Appels freten.