Uens Appelbom is witt un rot, Dat en dat Hart sick freugt; He hett in mennig Joar so got Un vull un schoen nich bleugt. Min Vare hett noch plant em hir; Gott’s Lohn den Ollen in de Ird Foer den schoen Gravensteine! Menst du dat ok nich, Heine? Mattini sünd dat sößtig Joar, Doa harr de Oll em plant; Ick was sonn Slaeks as du dunn grar Un güng em drist to Hand. As he de irste Bleut dunn kreg Un nasten sin irst Appel droeg – Dat was sonn Freur foer ’n Ollen, As wir de Appel gollen.