Wu ’t aewe Rick un Graben vörrwartsch güng Dwaß aewe ’n Dresch mit Prinz un oll Dian Un mit Kunteß, de dre flink Windhunn’, noch, Bet de oll Has’ sin letzte Pust hergew, As se dat drürr Mal voer dat Holt em raemelt Un Prinz tosprüng, tobet un up em nem. Oll Prinz de droeg ’n sülwern Halsband dunn, Dat harr dat gnerig Froelen üm em bunnen – An de harr Prinz sick ümmer leirig andan – Un doa der he so stur un voernem mit, Grar so as de dull Junke mit sin Wapen. Man Prinzen güng dat nast noch goa to slicht; Ken Hund is neg’n Joar dull, de nich ens anlöppt. Hensleken wir he na den Bur’n sin Hörd Un harr doa sößtein Schap to Schann’ beten. Dat wir dat irst Mal nich, wat sonn Oart Stückschen up egen Hand voer Däu un Dag he utricht. Dunn kem streng Orre vun den ollen Herrn, De lew dunn noch un de, de der ’n Insen – Dat harr to glupsch doch stött em an sin Büdel. Dunn künn nich Junke em, nich Froelen rerren, Dunn kreg de Jäge Prinzen an ’n Strick Un bünn em aw sin blank oll sülwern Halsband Un nem em mit sick na dat Margellock Un schoet an enzigst Gnar em voer den Bregen. Je ja, de Voß bisinnt sick doa noch up, De wet dat all noch, as ob ’t gistern wir. Dat ’s lang all her, dat ’s goa to lang all her, doa ’s nu all sacht ’n halw Stig Joar up hengan,