So flink, as wull de Swaelk se na dat don, as wenn se sülst sonn Oart vun Nachtswaelk wir. Se hett dat Reich nu baben noch foer sick, Denn dat ’s noch nich de Ul er egen Tit, Dat woart noch ’n beten, ir de ’rute kümmt Ut er Rüstlock doa baben ünne ’n Turn Bi ’n Klockenstol, wu de grot Berklock hängt. Dörpin rir’ nu de Haekes poarwis all; De Pir er Isen klaetern uppen Damm, Un hen un werre funkt dat vun de Hoew er, Wu uppen scharpen Sten dat Isen ansloeg. So langsam kam’ se ran un Schritt foer Schritt, En hürt dat glik er an, wu moer se sünd, Wu noerig er nu deit er Stall un Rüm, Heu in er Roep un Hawe in er Krüw Un foer er schunnen Knaken Rau un Streu. Voerhaeke ritt voerup, fleut voer sick hen Un denkt, wenn wi üns morrn man oarig roegen Un de Inspecte noch twe Hakens tostellt, Denn helpt sick oarig dat voer morrn Nacht noch; Denn is de Dresch bet an de Wold sacht wennt; Wenn de oll Lem man nich so stiw doa wir! – Dat is ’ne Schinneri foer Minsch un Ve. Sin Ben de bummeln lang dal an sin Voß, Un de oll Voß de höllt sin Kopp voerdal, As ob he sick bisinnen künn un der, As harr he bete Dag voer dissen sen, De schoenen Dag noch vun den Junke her, Wu Trens un Stang em noch de Junke rer,