Dat wiren foer em, den Voß, ok bete Tiren. Dunn kreg he up de Schau to Güstrow noch As beste Halwblotritslag de irst Premi; Dunn güll de Voß sin hunnet Pistolett, Un weck sär’n, he wir mir wirt ünne Broere; Dunn seg Boddien sick doa em noch up an Un harr up ’t Hoar em köfft foer Friedrich Franzen. In ’n Ritstall harr sin Rüm he dunn foer sick, Sin egen isen Roep un stenern Krüw; Sin Hawe de was schir un swer, de Halte Vun blank witt Lerrer un ’ne wawen Statsdek Harr he, de reckt em aewe Kopp un Uren; Dat dick leg Enn kem aewest achteher. De Junke de har em dat Spatt anreren Bi ’n achteinfoetschen Graben, de he nem, - Nich enmal nem, ne, sößmal achte ’n anne, As he sick voer de Leutnants wull wat wisen, Tein Duwwelluidur güll noch de Werr. Dunn sloegen s’ em in Lem den kranken How Un reben em un stellten em in Wate; Nast kem mit gleundig Bolten de Pirdocte Un brennt dat Spatt, man aewest dat hülp all nich. Dunn tröcken ut den Ritstall se den Voß Un deren in dat twetbest Spann em ’rinne. Voer Hak un Eg, Meßwag un uppe Reis’ Geit nu bi streken Mat Joar in Joar ut dat, un wenn dat Were wesselt, lamt de Voß. De Voß de kennt den Junke noch recht got; De is nu gnerig Herr. Doa sitt he jo