Martha Müller-Grählert
Ein wunnerschönet Lied,
Ik hür dat in mi klingen
Tau alle Stunn’ un Tiet.
Bald is dat groff, bald is dat fien,
Mål driest un mål verlägen,
Doch ümmer is ’t vull Sünnenschien
Un lustig allerwägen.
Un wat ik mach beginnen,
Un wat ik denk un dau,
Dat Lied, dat klingt mi binnen
Un lett kein’n Kummer tau.
Un kümmt ok mål ’ne schwere Tiet
Vull dees un jenne Sorgen,
„ Wäs still - wäs still! “, so trööst’t dat Lied,
„ Nå Åbend ward dat Morgen! “
Un wenn mien leiwet Männing
Mål mit mi brummt un grullt,
Wiewoll hei doch natürlich
Steets hett de meiste Schuld,
Denn måhnt dat Lied, dat säute Lied,
Ierst fien, denn ümmer grœwer:
„ Vergäf, vergät, noch is dat Tiet!
Gåh hen un stråk em œwer! “
Måkt Sähnsucht un Verlangen
Dat Herz mi schwer un grot:
Ach, sett mi doch ein lüttet –
Ein Kind up mienen Schot -
Denn klingt ’t in mi so sanft un lies
„ Leif Herz, dau Di nich kränken!
Gott sägent Di up anner Wies,
Alls kann hei Di nich schenken! “
Un wenn ’t mi mål tau mächtig
In ’n Herzen summt un singt,
Denn füüch ik fix in Verse
Dat Lied, dat in mi klingt.
Bald is dat groff, bald is dat fien,
Mål driest un mål verlägen,
Doch ümmer is ’t vull Sünnenschien
Un lustig allerwägen.