Martha Müller-Grählert
De griese Heid wåkt up,
Treckt an ehr Kleed von lilla Sied,
Vull Bläumings, Knupp’ an Knupp’!
Wat leet sei ierst so gries un kåhl!
Un de Bark an ’n Wechrand secht:
„ Wat büst du hüt so fien mitmål
Un putzt di so taurecht!
De Lenz un Sommer is doch üm:
Bald kümmt de Winter ran.
Un du büst nobel üm un üm
Un steckst di lilla an! “
„ Je! “, lacht de Heid, „ Dat is ’t ja jüst!
Tauletzt stell ik mi in!
Bevör di gruucht, - bevör di früst,
Sast nochmål lustig sien!
Sech, steiht de lilla Farf mi gaut?
Bün ik dorin nich fien? “ -
Sei prangt un pråhlt vull Œwermaut
In ’n gollen Sünnenschien.
„ Mien Kleed, dat is nå fiensten Schnitt,
Wietlüftig un feudål!
Dor kümmt so licht nicks anners mit.
Sogor de Ros nich mål! “
De Heid, sei bläuht! - O du schöne Tiet,
De schönste Tiet, mi dücht,
Wenn Sand un Muurland mielenwiet
In lilla Farben lücht.
De Heid, se bläuht. Nu wäs vergnäucht!
De kåhlste Stell kümmt ran.
Wat nich in Lenz un Sommer bläuht,
Fängt nu tau lüchten an.
Mit einmål prangt dat siet un wiet
Un deckt Morast un Stein.
Denk an de Heid, sei grüßt di hüt:
„ Adschüs! - Up Wedderseihn!