Martha Müller-Grählert
De griese Heid wakt up,
Treckt an ehr Kled von lila Sied,
Vull Bläumings, Knupp an Knupp!
Wat let sei ierst so gries un kahl!
Un de Bark an ’n Wegrand seggt:
„Wat büst du hüt so fin mitmal
Un putzt di so taurecht!
De Lenz un Sommer is doch üm:
Bald kümmt de Winter ran.
Un du büst nobel üm un üm
Un steckst di lila an!“
„Je!“, lacht de Heid, „Dat is’t ja jüst!
Tauletzt stell ik mi in!
Bevör di grugt, - bevör di früst,
Süllst nochmål lustig sin!
Segg, steiht de lila Farw mi gaut?
Bün ik dorin nicht fin?“ -
Sei prangt un prahlt vull Öwermaut
In ’n gollen Sünnenschien.
„Min Kled, dat is nah finsten Schnitt,
Wietlüftig un feudal!
Dor kümmt so licht nicks anners mit.
Sogar de Ros nich mal!“!
De Heid, sei bleugt! - O du schöne Tied,
De schönste Tied, mi dücht,
Wenn Sand un Murland mielenwiet
In lila Farben lücht.
De Heid, se bleugt. Nu wes vergneugt!
De kahlste Stell kümmt ran.
Wat nich in Lenz un Sommer bleugt,
Fängt nu tau lüchten an.
Mit einmal prangt dat siet un wiet
Un deckt Morast un Stein.
Denk an de Heid, sei grüßt di hüt:
„Adjüs! - Up Werreseihn!“