Martha Müller-Grählert
Sei wannern åhne Rauh,
Un alle Bülgen runschen:
„ Wotau? – Wotau? “
De Stiernings ståhn an ’n Himmel,
un hemm’ nich Wuurt un Stimm,
Sei blänkern un sei blitzen –
„ Worüm? – Worüm? “
Süh, jeden Mai up ’t Frische
Hängt alls vull Knuppen schwer,
Un jedet Bläuming flustert:
„ Woför? – Woför? “
Du horchst up alle Frågen
An diene Läbensbåhn,
Kannst keine Antwuurt finnen
un bliffst woll råtlos ståhn.
Wäs still, du Minschenwäsen,
Un låt dat Sorgen sien;
Denn nich taum Rätselråden
Keemst du in ’t Läben rin.
Freu di an Gott sien Gåben
Un an dat Wellenspäl, -
Nicks anners will de Schöpfer, -
Freu di un fråch nich väl!