Martha Müller-Grählert
Sei wandern ohne Rauh,
Un alle Bülgen runschen:
„Wotau? – Wotau?“
De Stirnings stahn an ’n Himmel,
un hemm nich Wurt un Stimm,
Sei blenkern un sei blitzen –
„Worüm? – Worüm?“
Süh, jeden Mai up ’t Frische
Hängt alls vull Knuppen swer,
Un jedes Bläuming flüstert:
„Woför? – Woför?“
Du horchst up alle Fragen
An dine Lebensbahn,
Kannst keine Antwort finden
un blivst woll ratlos stahn.
Wes still, du Minschenwesen,
Un lat dat Sorgen sin;
Denn nich taum Rätselraden
Kemst du int Leben rin.
Freu di an Gott sin Gaben
Un an dat Wellenspel, -
Nix anners will de Schöpfer, -
Freu di un frach nich vel!