Martha Müller-Grählert
So manche leiwe Nacht.
Sei lähnt woll an ein’n Kirschenbom
Un kiekt mi an un lacht
Un winkt mi tau un röppt dabi:
„Kumm t’rü! Wohen verlöppst du di?“
De Kirschbom steiht vör eine Dör –
Oha, denn kenn ick gaut!
Hier rönnte eis mal hen un her,
Hopphopp, mien Kinnerfaut,
Un Swesting, Bräuding, grot un lütt,
Bald vörn, bald achtern rönnten mit.
Horch, binnen ut de Kœk, da klingt
’ne olle Melodie,
Mien Mudder singt, un hellup springt
Vör Lust mien Hart dabi,
Dat Lied, o Gott, ick hürt’ so giern,
Von Scheiden un von Werrekihrn.
Un kiek, dichtbi up ’n Barch, da steiht
Min Vaddern sine Mœhl;
Hei, wie sei ehre Flüchten dreiht,
So lustig, so fidel!
Un in de Dör min Vadding steiht
Un smökt un grient vull Schelmigkeit.
Min Heimat geiht dörch mienen Drom
So manche leiwe Nacht;
Sei lehnt woll an ein’n Kirschenbom
Un kiekt mi an un lacht
Un winkt mi tau un röppt dorbi:
„Kumm trü! Wohen verlöppst du di?“
Wak ick denn up in düüster Nacht,
O Gott, dat ’s all nich wohr!
Denn glieden mine Trånen sacht
Woll in min grieses Hoor.
Ick hev ja keine Heimat mihr,
Bloß noch twei Gräwer, wiet von hier