Martha Müller-Grählert
As bloots ein Hümpel Sand,
Wur du bloots Vågelstimmen hüürst
Un Wellenbrus un -brand.
Un har up di nicks anners ståhn,
As bloots ein Möwennest, -
Un doch büst du mien Heimatland,
Un doch büst du mien best.
Wat is de Welt so grot un wiet
Vull Larm un Pracht un Prunk!
Wur blifft dormank dat lütte Lied,
Dat eis mien Mudder sung.
Un doch – un doch verhallt dat nich,
Un ik vergät dat nie:
Denn jede Well singt ewiglich
De olle Melodie.
Mien Heimatland in ’n Dünenhang,
Un wenn du süss nicks hest
As dissen dienen Wågensang,
Denn büst du doch de Best.
Låt man denn annern Pracht un Glanz
Un Larm un Rackerie, -
Taufräden sünd wi doch nich ganz,
Ik åwer – ik heff di!