Martha Müller-Grählert
As blots ein Hümpel Sand,
Wur du blots Vagelstimmen hürst
Un Wellenbrus un -brand.
Un har up di nicks anners stahn,
As blots ein Möwennest, -
Un doch büst du mien Heimatland,
Un doch büst du mien best.
Wat is de Welt so grot un wiet
Vull Larm un Pracht un Prunk!
Wur blifft dormank dat lütte Lied,
Dat eis min Mudder sung.
Un doch – un doch verhallt dat nich,
Un ick verget dat nie:
Denn jede Well singt ewiglich
De olle Melodie.
Mien Heimatland in ’n Dünenhang,
Un wenn du süss nicks hest
As desen dinen Wagensang,
Denn büst du doch de Best.
Lat man de annern Pracht un Glanz
Un Larm un Rackerie, -
Taufräeen sünd wi doch nich ganz,
Ick äwer – ick hew di!