Martha Müller-Grählert
Sik endlos längs de Flaut.
Ganz heimlich risselt bloots de Sand
Un gnurscht di unner ’n Faut.
In Knirk un Dünengras, dor späält
’ne säute Melodie,
Un wenn de See an ’t Äuwer schœlt,
Denn runscht sei sacht dorbi:
„ Blåch is dat Wåter,
Un witt is de Sand
Dat sünd de Farben
Von ’n Ostseestrand!“