Martha Müller-Grählert
Sei lacht mi an dörch de Gardin:
»Wie is ’t? Kann ’k rinnerkåmen?« -
»Mientwägen!« sech ik, »Ümmertau!
Ik krich ja anners doch nich Rauh!
Man rin in Gottes Nåmen!«
Wupp, sitt sei up dat Finsterbrett
Un visentiert de Blaumenpött;
Denn hüppt sei in dat Timmer.
Un süh, wat jüst noch schummrig leet,
Dat drächt mitmål ein güllen Kleed
Von luder Glanz un Glimmer.
Husch! geiht dat nu de Wand entlang;
Un wo sei henkümmt, blinkt dat blank
In alle Eck un Winkel;
Sülfst in mien Brill, dor blitzt sei rin, -
Mit einmål seih ik nicks as Sünn
Un luder Sünnenkringel.
Up Wand un Deck un jedet Ding
Licht plötzlich so ein lütten Ring
Un flackert un flirrt un flimmert.
Ok dat Popier, wat vör mi licht,
Is vull von Kringels, dicht an dicht
Un lacht un lücht un schimmert.
»Na täuf!«, sech ik vull Œwermaut
Un stülp denn groten Sommerhaut
Schwaps! up denn ganzen Klüngel.
In dit lütt Bauk spunn ik sei rin; -
Nu is dat ganze Bauk vull Sünn
Un luder Sünnenkringel.