Sünnabends is he nich wiet af;
kiek eens, wat deckt dor Moder to?
Dat is ’n frisch Stück Ossenfleesch –
un Ries un Plummen sünd dat jo.

Weest, wo de Wech to Armot geiht?
Kiek du man hen nå jeden Krooch,
gåh nich vörbi, dor ’s ’n goden Schluck
un ok Scharwenzelkoorten nooch.

Een Sack hängt in den letzten Krooch,
nimm mit em nå den letzten Schluck,
wenn ’t wieder geiht. Oll Vågelbunt,
wat lett de Bädelsack di schmuck!

Un kümmst du wo een Born vörbi,
denn måk dor holl du man dien Hand
un drink, so väl du kannst un machst,
du drinkst di doch nich to Verstand.

Wo geiht de recht Weg hen to Ihr
un sonn schön ruhig Öller denn?
Gråd ut, gråd to, holl man dien Måt,
dien Schülligkeit do – denn kümmst hen!

Un kümmst du, wo de Wech sik krüüzt,
un weest nich recht, ob hü ob hott,
denn holl man still un fråg dien Hart,
dat spreckt ok platt, denn gåh mit Gott!