Wän weet, wo lang de Schult dat måkt,
he hett Wåter in ’e Bost,
mit wän sien Witfru denn sik stråkt,
denn söcht s’ sacht bäter Kost,
denn söcht s’ den schmucksten Kierl sick ut
un ward noch eens ’ne lustig Brut –
juchhei, juchhei un hopsasa!
un heidilditschen dallala!