Noch is keen twintig Johr Karlin,
schmuck is sʼ un stramm as keen;
de Schult de künn ehr Våder sien
un is man schwack to Been.
Na, he hett allens süs för twee,
un wat em fählt, na, dat hett se –
juchhei, juchhei un hopsasa!
un heidilditschen dallala!

Wat pliert ji all so hen nå ehr,
wat klœterttratscht ji dor all
un tüschelt hen un tüschelt her –
ach, Dierns, wäst doch nich mall!
Wenn ’t klappert, gåht man hen to HåwBesitz, Habe, Hof!
Karlin de sitt denn achter ’n ÅwOfen –
juchhei, juchhei un hopsasa!
un heidilditschen dallala!

Un wenn ji nåst juch Kåwels(ausgelostes) Ackerstück hackt,
in ’t Fack ståht, Mess upslåht,
licht in ehr Armstohl se un schnackt
mit Köster un Kandåt;
MuschükenZwieback stippt s’ tüm Koffee in,
un nåst kümmt de Inspekter rin –
juchhei, juchhei un hopsasa!
un heidilditschen dallala!