Nie keen eegen Katen, Lurwig,
krichst du, dat ’s all lang vörbi;
du hest oft dor all nå schåten,
œwerst dråpen hest du nie.

Wi pass nich tosåmen, Lurwig;
süh, ik bün ’ne forsche Diern,
un ik hür nich to de fråmen,
un du magst giern blågen Twiern.

Åbens stichst to Krog du, Lurwig;
odder wier dat nich an dem?
Man an Bier harst nie nich nooch du,
tråkeln deist du dat mit Kœm.

Keemst an ’t Hus du denn mi, Lurwig,
as du oft büst, dick un dun –
süh, denn fuurtsten güng ik hen di
nå den iersten besten Tun;

hålt mi dor ʼn Ståken, Lurwig,
recht sonn tågen Ståken her
un slög di dien ollen Knåken
botterweek un lahm un mör;

dat du di nich rögen, Lurwig,
un nich ståhn un liggen künnst
un torecht di in dien Brägen
in dree Dåch nich wedder fünnst!