Låt mi man tofräden, Lurwig,
süh, du kannst mi doch nich frien,
un du måkst de Lüd man räden,
dorüm låt dat Tarren sien!

Du hest nicks un ik nich, Lurwig,
un so hett dat all keen Dœch,
hett dat all keen rechten Schick nich –
gåh dien Gang! Ick gåh mien Wech.

Wi pass in de Johr nich, Lurwig;
öller büst ’ne heele Stot,
un in Grött ok heel un gor nich –
du büst lütt, un ik bün grot.

Du büst lütt un piepig, Lurwig,
as ’n oll pippsig, mietig Hohn,
stråkst di mit de Dierns to hüpig,
un du magst nich giern wat don.