Dien Moder ehr Diern un mien Våder sien Sœhn
Wo lang heww’ sik de nich all kennt!
Se låt’ nich vonanner, se låt’ nich vuneenvoneineander,
So heww’ se tosåmen sik wenntgewöhnt.

De Gören de platschten tohop in de PüttPfütze,
De glitschten sülftweezu zweit (Original: zaft twe) up dat Ies, -
De Diern as sonn Boßel so drall un so lütt,
Langschächtiglangbeinig de Bengel un wieshier: naseweis.

Se ströpten un söchten in ’t Holt sik tosåm’
BlåchöschenLeberblümchen., MöschWaldmeister, Nester un Nœt;
De SchlapsBengel as sonn Rehbuck so orich un fråm,
Gråd as sonn Katteeker de Krœt.

Dat wür nie nich nooch ehr, dat ward nie nich all,
So bleef dat, so is dat noch hüt;
Nu dråp’ de twee beid sik hier achter in ’n Stall
Un küss’ sik, wenn nüms dat nich süht.