Mi is, ick weet nich, wo mi is –
ik glöw, mien Hart dat steiht,
as ob fuurts dal ick fallen müßt,
wenn Hans vörœwer geiht.

Denn schütt mi so to Kopp dat Blot,
vör de Ogen ward mi ʼt schwart;
ick warr denn as sonn Krääft so rot,
mi spannt dat so dat Hart.

Mi is denn so beschwögt; ik weet,
dat tröck sacht wedder weg,
wenn ’k mi eens orrich afschüddʼn leet
un Hans dor wat vun sech.

Ick weet woll, wenn ik em man bäd –
he klööwt dor achter Stämm –,
wat he to Leew mi ʼt sacht eens deed,
man ik schäm mi so vör em.