Dat is so still hier achter,
as wir ’ne Kirch dat Holt,
mit väl wied Bågenfinster
un Pielers, hoch un olt.

Dat is so still nu worn;
de Woold, de steiht un schwicht,
as wenn dor vun sien Kanzel
de Preester rünner sticht;

as wenn dor vör ’n Altor
de Preester steiht un singt
un de Gemeen den Sägen
un ehr den Fräden bringt.

Dat is de söte Vågel,
de Nachtigall is dat –
dat schleiht een’n so to Harten,
dat Ooch dat ward di natt;