Wat prüünst du de Mund so, wat treckst du so krus,
Hansjöching, min Kröning, dien Schnut?
In Unrack sittst, as in ’n Schorf sitt de Lus –
du krichst all sien Läre keen Brut.

Dat Witt in dien Külpen – na, Schlüngel, wat weenst! –
is schwart as de Poch ehr in ’t Ruhr,
as stünnst du bi Scharpenwäwer in Deenst
un bi de Purksen in ’t Mur.

Nu Jop af un Brok af un Strümp af un Schoh!
Nu stieg eens hier rin in ’e Bütt!
Nu treck wi dat Hemd noch vun ’n Puckel dorto –
na schrie nich, to Nacht gifft dat Grütt!

Nu Kamm her un Schwamm her, nu Sand her un Seep!
An di ’s jo nicks Reins mihr to sehn;
un höllst du nich still, süh, denn hål ik ’n Reep
un tüder de Arm di un Been.