Ik heff een Hohn; dat, Moder, plückst
du unnod, wat ick weet:
as in sonn güllen Herrgott kickst
in dien unorrig Krœt.

Nich ihr markst, wat in Grund und Borrn
den Schlüngel du vertreckst,
bet, wat di Honnig was för Morrn,
för Nacht as Wörmt du schmeckst;

bet, wat du gor to väl, wenn lütt,
rein ut haddst weeden könnt,
as Durn toletzt di blödig ritt,
as Nettel di verbrennt.

Dat lütt Gör danzt di up dien Schört,
du lickst em, wenn he blarrt –
dat grot, dat grot, dat stött un pedd
di eens noch up dien Hart.