Je, Schnappenlickers, kåmt man ran,
wenn ji wat kœnt un wœlt!
Üns Adebor, de is juuch Mann,
de hett noch nie nich nœlt,
wenn een em an sien’n Wågen führt,
wo hett he de de Bicht verhürt ...
Wenn twee ok œwer eenen,
he ward juch schön bedeenen!

Süh so! Dat ’s recht! Noch eens so! Süh!
Noch eens! Dat nähm ʼk di got!
Je ja, ji Vågelbunten ji.
He stött up Dod un Blot!
Kik! beid måk’ nu ehr Flünken wiet,
nu heff se beid nich länger Tiet –
gråd as twee Prachers fohren
in ’n Busch vör den Schandoren.

Je ja! je ja! Wat juch woll dücht!
Een nimmt sacht väl sick vör;
hat hadd een woll nich all all mücht
vör anner Lüd ehr Dör?
Wat kåkelt giern dat grote Mul,
man nåhsten sünd de Eier ful,
denn is dat all nich wohr west!
Denn sünd wi gor nich dor west.