Dat ’s bitter, wenn een starben möt,
man, ach! Wo hart, wo hart,
wenn een so jung kümmt von sien Föt,
wo dat bäten Läben noch so söt
un vull dat Hart is, vull un heet
un in sien Glück vernarrt.

Dat ʼs bitter, wenn een starben sall,
un har he rieklich hatt
dat Öller, wo de Wöddels all
verolmt sünd un de Bom doch ball
hüt odder morrn von sülfst to Fall
kümmt, Stamm, Bork, Telch un Blatt.

Un denn sonn bitterbösen Dod!
Du kümmst, lütt Bom, mi vör
as sonn arm Gör, dat nåkt un blot
de Landstråt lang in Angst un Not
sik schlääpt un gnågt an schimmlig Brot,
wechjåcht von jede Dör;

as sonn lütt arm verlåten Gör,
dat in de Afsiet krüppt,
wiel de oll|oolt|olt bös Steifmudder ehr
den Dod günnt un ehr giern to Leed,
wenn nüms dat seech, dat leechst andeed,
dat een’n an ’t Läben grippt.