Denn flücht blot de oll Nägenmür’
ganz sachting nå di rup,
sitt båben dor in eenschen fuurt,
un ob den heelen Dach dat duert,
un luert un kickt un kickt un luert
de lütt Grotjöchings up.

Denn schliekt de Voss sik nå di ran,
sacht, as de Deew dat don,
un fängt dor still to kratzen an
un gröfft ’ne Kuhl, so flink he kann,
un purrt dicht bi di, oll lütt Dann,
sik in sien ståhlen Hohn.

Nåst plückt dien Nådels sik de Wind
un streut se dörch ’e Woold; –
as har se dienen Dod di günnt,
krüppt denn Adder hen, de blinn’,
wo du so lang hest ståhn, un sünnt
sik achter ’n Poggenstohl.

Mien arm oll lütt Dannbömeken,
un is dor gor keen Gnåd?
Büst noch so jung un schmuck un schön,
so orrich büst du antosehn,
so drall un stur, so frisch un grön, –
wo schåd üm di, wo schåd!